Patiënte, 42 jaar, klachten vermoeidheid, B-12 tekort (voeding, heeft injecties gekregen), brijige stoelgang drie maal per dag, terugkerende blaasontstekingen, menstruatieklachten, opgezwollen (vocht), snel moe na het eten. Na onderzoek bleken er problemen te bestaan bij de maagfunctie (maagzuur), de alvleesklier (verteringsenzymen) en verschillende hormonale stoornissen, waaronder de werking van insuline.

Therapie is een jaar lang geweest: ondersteuning van de alvleesklier en de bloedsuikerspiegel en granenvrije voeding.
We zijn een jaar verder en het gaat beter. De menstruele problemen zijn weg evenals het vocht vast houden. De blaas is gevoelig, maar geen ontstekingen meer. De weerstand is goed, ze is niet meer ziek geweest. De vermoeidheid wordt steeds minder, de extreme moeheid na het eten is weg. Het gaat de patiënte langzaam beter, volgens het ons bekende zaagtand fenomeen, dat wil zeggen dat er een langzaam stijgende lijn is, met regelmatig een kleine terugval. Na de terugval is de opklimfase beter dan de voorgaande fase. Zoals een zaag en uit ziet.

De fenomeen zien we vaker bij patiënten, zeker wanneer de klachten zich in jaren hebben opgestapeld. Bovengenoemde klachten zijn niet opeens begonnen, maar het resultaat van jarenlang bestaande dysfuncties. Deze klachten zijn dan ook niet zomaar genezen, genezen kost tijd. Wanneer bij een dergelijk en in de loop der jaren opgetreden klachtenpatroon er een snelle ‘verbetering’ zou optreden, dan is er veelal sprake van symptoom onderdrukking. Genezen betekend in het lichaam het vernieuwen van de weefsel met een dysfuncties, zo’n proces kost tijd en deze tijd is afhankelijk van het soort weefsel. Bij een alvleesklier moet men rekenen op een periode van twee jaar. Daarna is het echter daadwerkelijk beter (!) en niet een tijdelijke opleving om daarna weer terug te vallen.