Een vijfenveertig jarige vrouw, pianolerares van beroep, klaagt over pijnen in de gewrichten, met name van de polsen en vingers. De pijn is stekend van karakter, er bestaat een lichte zwelling van de proximale vingergewrichten en er is krachtsverlies. ‘s Morgens duurt het een tijdje voor de handen normaal bewogen kunnen worden, het is een moeizame start. De waarschijnlijkheidsdiagnose is in dit geval reumatoïde artritis. Deze diagnose zal bevestigd kunnen worden via bloedonderzoek (o.a. verhoogde BSE, Reumafactor) en Röntgenfoto’s van de gewrichten. Bij positieve uitslagen van het onderzoek wordt er een therapie ingesteld met pijnstillers, ontstekingsremmers en eventueel fysiotherapie. Vervolgens zal de patiënt onder controle blijven en wordt de therapie zo nodig aangepast. Deze diagnose en de vorm van onderzoek klinkt iedereen logisch in de oren, omdat we er op de een of andere manier gelijkaardig van gehoord hebben.

Een alternatieve therapie zou met deze diagnose bestaan uit natuurlijke ontstekingsremmers (veelal fytotherapie), orthomoleculaire toepassing van bijvoorbeeld chondroïtinesulfaat op het kraakbeen op te bouwen, of een homeopathisch middel gewicht op de bewegingsklachten van de handen.

Deze patiënt is eveneens mesologisch onderzocht. Zonder al te veel in detail te treden, kwam het volgende uit het onderzoek naar voren. Een verminderde functie van de pro-enzymen van de pancreas, slecht functionerende darmmucosa, verstoorde aspecifieke afweer, verhoogd katabolisme en een stoornis in de nier-regulatie. Naast een aantal natuurlijke medicamenten kreeg de patiënt het advies om voor een half jaar koolhydraten en eiwitten bij iedere maaltijd te scheiden. We zijn nu vijftien jaar verder en zij geeft nog dagelijks naar hartenlust pianoles. Afgezien van af en toe eens een pijnscheut in de handen, wanneer het weer al te Hollands wordt, is zij klachtenvrij. Ze komt trouw ieder half jaar op controle en met kleine wisselingen gebruikt zij twee natuurlijke medicamenten per dag. Deze medicamenten staan echter niet bekend als anti-reuma-middelen. Voor haar eigen gemoedsrust laat zij zich nog iedere twee jaar regulier controleren op de eerder gevonden reumakenmerken. Alle uitslagen zijn negatief, behalve de reumafactor, deze blijft verhoogd aanwezig.

Deze tweede ‘diagnose’ zal voor iedereen, die met klassieke diagnoses werkt vreemd in de oren klinken. Het is dan ook een andere manier van denken en werken, ofwel een ander denkraam. Een zelfde therapie zou bij een andere reumapatiënt niet werken. Deze diagnose is echter wel te vertalen naar regulier begrijpelijke taal. De disfunctie van de pancreas heeft het darmevenwicht verstoord, met als gevolg dat de lichaamseigen chondroïtine verminderd aangemaakt is. Een hoge verbrandingsgraad heeft, samen met een veranderde (nier)mineralenhuishouding, het evenwicht in de synoviale membraan verstoord van die gewrichten met een hoge stofwisseling. Door dit evenwicht in de basis te herstellen en halfjaarlijks in balans te houden, blijven de functies binnen haar fysiologische grenzen.
Bijkomstig voordeel is dat de nevenklachten van deze patiënt, winderigheid, zeurderig gevoel in de lage rug en een metaalsmaak in de mond, ook verdwenen zijn. Maar nog belangrijker is dat deze muzikale dame zelf wijzer is geworden. Dank zij haar voedingsaanpassing in het begin, is zij op haar eten gaan letten. Nu heeft zij geleerd welke voedingstoffen de balans verstoren en wijs geworden vermijd zij deze stoffen. Met het oog op onderwijs, is de patiënt misschien wel de grootste leerling.